Ah Hayat

Sanki üstünden çok zamanlar geçmiş gibi hissettiren bir ruh hali sarar etrafımı kimi zaman. Seneler öncesinde kalan, fakat hala içimde o coşkun enerjiyi barındıran ve engelleyemediğim çocuksu duygularımı taşıyan naif kalbimle yaşam yolundayım hala.

Hayatı dolu dolu yaşamak, keyifle, huzurla ve en önemlisi de sağlıkla ne büyük nimettir bizler için. Çocuk olmak sınırsız bir mutluluk olsa da ne yazık ki, bu mutluluğun ömür boyu süreceğini zannederiz o yaşlardayken. Yaşımız büyüdükçe, gönül yorgunlukları, üzüntüler ve karamsar duygularla tanışmaya başlarız. Hayatın gerçekleriyle karşılaşırız. Önce ne olduğunu anlamaya çalışırız. Dünyayı tanıma zamanı gelmiştir. Doğaya, insanlara ve tüm canlılara doyasıya sevgiyle bakmanın müthiş duygusundan sıyrılmanın vaktidir artık. Ne büyük bir hayal kırıklığıyla karşılaşırız oysa.

Kendimi bilip, duygularımı keşfetmeye başladığımdan beri dünyaya olumlu bir enerjiyle bakmak istediğimi sezdim. Gülümsemenin insanı etkileyen pozitif sinerjisini tüm ruhumda hissettim. Doğallığım sayesinde kendimi buldum. İnsanlara, hayvanlara ve yaratılan her şeye karşı sevgim sonsuzdu. Öyle baktım hep… Elimde değildi, kişiliğim böyleydi. Yanlış da anlaşıldım çok kere. Uyarıldım çoğu zaman. Çok iyisin, bu kadar iyilik zarar veriyor sana diyenler oldu. Yine de zihnimden ve yüreğimden kazıyamadığım o pozitif ruh halime engel olamadım.

Öyle zamanlar oluyor ki ben bile kendime şaşırıyorum. Neden hala büyüyemediğimi anlamış da değilim. Başıma gelen olumsuz tecrübelerin bile değiştiremediği kişiliğimle mutluyum ben yine de. Yaşamın her türlü kasvetine karışıyoruz elbette. Birileri sizi bile isteye üzmek isterken, diğerleri sizin en güzel duyguları yaşamanızı istiyor. Hayat sen bana ne yaptın diyerek, hüzünlü duyguların etrafımızı sardığı anlar da doluyor tüm bedenimize.

Doğaldım hep. Ruhumu dinlerdim ve bana derdi ki sen busun. Başkası olamazsın. İçim dışım bir ve yüreğimden ne geçiyorsa dilimde, davranışlarımdadır. Yaşım ilerledikçe gördüğüm manzaralar beni derinden üzse de böyleydim. Değişmedim. Değiştiremedim kendimi.

Kendimi ruhuma hapsettiğim anlarda ağlardım, üzülürdüm. Fakat Allah’ımdan yardım isterdim ve hep yanımdaydı. Her defasında güçlenerek uyanırdım kâbus dolu uykulardan.

Uyandıkça yenilendim ve kendimi daha iyi tanımaya başladım. Çocukluğumdan kalanlarımla çizdiğim resmin içinden çıkmadan yaşamak dayanılmaz güzellikte şimdilerde benim için. Çocuklarıma da söylüyorum hep. Kimse sizi üzemez, bilin ki bu sizin elinizde. Kim sizi yolunuzdan yıldırmak ve şevkinizi kırmak isterse asla duymayın. Takılmayın. Üzülmeyin. Siz yolunuza devam edin. Çünkü ben ve babanız size güveniyoruz.Doğru bir şekilde yetiştirdiğimize inanıyoruz. Siz ki öyle evlatlarsınız ki bütün güzellikleri hak ediyorsunuz.

Biliyorum konu biraz karıştırsa da zihinlerinizi, bugün biraz içselleştirdiğim duygularımı paylaşmak istedim siz değerli okurlarıma. Oğlum ve kızım ile sohbetlerimizde neden küçücükken insanlar bu kadar güzel ve safken yetişkin birer insan olduğunda bu kadar değişebiliyor sorularıyla karşılaşıyorum. Onlarla konuşuyorum ve tecrübelerimi paylaşıyorum. Hazırlıklı olun, yaşamın içinde her şey var diyerek teselli ediyorum. Gençlerimize annelerve babalar olarak anlatmalıyız hayata dair olan olumsuz, olumlu her şeyi.

Bilsinler, bizden duysunlar. Sorsunlar, cevap verelim ki öğrensinler. Merak etmesinler. Bazı aileler sır gibidir. Konuşmaz, anlatmaz. Sonra da iyi bir evlat olmasını isterler çocuğunun.

Oğlumun hüznünün bana yansımasıyla yazıyorum bu duygularımı bu sabah. Oğlum ki, neşe dolu, hayat dolu bir çocukken, duygu ve düşünceleriyle içinde yaşayan ve çoğu zaman bu hayatta değilmiş gibi tavırlar sergileyen bir genç oldu.Çocuklarımızla konuşalım onları hayata hazırlayalım. Düşüncelerine değer verelim. Toplum içinde küçük düşürmeyelim. Öğrendiklerini önemseyelim. En önemlisi de incitmeyelim. Öncelikle kendimiz elbette.