KORKU ÖYKÜLERİ

Bir ilkokulda kitap söyleşisindeydim.

Çocuklar için yazdığım kitapların şiir, masal, öykü olduğunu öğrenen ve kitaplarımı gören bir öğrenci sordu:

-Korku öyküleri de yazıyor musunuz? Korkulu öyküleriniz var mı?

O gün o öğrencinin sorusuna evet cevabı veremedim.

Öykülerimin korku öyküleri değil, mizah öyküleri olduğunu, kendilerini güldüreceğini, eğelendireceğini söyledim. Ama bu diyalog, bana çocuklar için yazan yazarların, okur kitlesinin isteklerini, eğilimlerini dikkate alması gerektiğini hatırlattı.

Öğrenciler, küçük okurlar, korku öyküleri istedi diye korku öyküleri yazar mıyım? Tabii ki yazmam, yazamam. İlgilenen herkes bilir ki sanat dediğimiz o çok geniş alan, “ısmarlama”yı kaldırmaz.

Bakacağım, vakti gelirse yazacağım.

*

Bunları düşünürken 21. İzmir Kitap Fuarı’nda yazar arkadaşım Eşref Karadağ, “Korku Öyküleri” üst başlığını taşıyan çocuk öyküleri kitabı Mezarlıktaki Işık’ı imzaladı.

Eve döner dönmez okudum Mezarlıktaki Işık’ı.

Kitaptaki öykülerin hepsi de korku öyküleri okumak isteyen çocukların beklentilerine cevap veren öyküler.

Heyecan ve merak, öykülerin sonuna kadar tetikte tutuyor okuyucuyu. Bazen tahminler yürütülebiliyorken bazen de sürpriz sonuçlar çıkıveriyor karşımıza.

Mezarlıktaki Işık’ı çocuk okurlara severek okutacak olan sadece korku unsuru değil elbet. Öykülerdeki kahramanların da çocuklar olmaları ve bu çocukların da bana soru soran öğrenci gibi merak ve korkunun bir arada bulunduğu heyecan dolu maceralar yaşamak istemeleri ve elbet bunları yaşamaları, öyküleri çocuklar için çekici okunur kılan özellikler.

Öykülerin bütün bu özelliklerinden belki de daha ön planda olan mizah unsuru da çok önemli bence. Gerçekten korkutucu “kuru bir korku”dan çok,  mizahla harmanlanıp gülümsemeyi eksik ettirmeyen öyküler…

Adı çok sevimli gelmese de çocuklar, Mezarlıktaki Işık’ı severek okuyacaklar. Hatta büyükler de…