MUTLULUK ÜLKESİ

Farklı bir ülke varmış dünyada hiç bilinmeyen ve zamansız. Küçük ama sevimli mi sevimli, yeşil doğasıyla ve kırlarıyla mutluluk saçarmış çevresine. Ormanlarında ağaçlar ve hayvanlar birlikte yaşarmış ve nehirler akarmış yeşilliklerin arasından onları serinletsin diye.

Orada da her sabah güneş doğarmış ama hep gülümseyerek, şavkını saçarmış göğünden ve yerinden mutluluk yayılan bu ülkeye. Güne uyanan tüm canlılar gözlerindeki sevinci saklayamaz ve yaşamlarına neşeyle devam ederlermiş.

İnsanlar küçük ve bahçeleri olan evlerinde sabahı iştahla karşılar ve odun ateşinde pişirdikleri mis gibi buğday kokan ekmekleriyle kahvaltı yaparlarmış. Burada yaşayan herkes kendi kendine yetmeyi amaç edinmiş ve iyiliklerle mutlu olmak onların yaşam gayeleriymiş. Hiçbir olumsuzluğu bilmezlermiş.

Bu ülkenin en belirgin özelliği ise, çocuklara olan tutkulu sevgileriymiş. Asla kimse çocukları üzmez onların hep mutlu olmalarını isterlermiş. Çocukların sevinciyle daha da çok sevinirler, güne onlardan gelen bu doğal ve sevimli enerjiyle devam etmenin hazzını duyarlarmış. Onları öpüp, koklayıp oynamaları için rahat rahat bırakırlarmış kırlara. Doğanın canlı renklerinde canlanan yürekleriyle gülüşmeleri çınlarmış miniklerin, ülkenin korunaklı duvarlarında. Kötülükler bu yüzden hiçbir zaman girememiş bu ülkeye. Hep çekinmiş hep korkmuş. Demiş ki, ben bu ülkeye girersem bu mutluluk, bu sevinç ve bunu yaşatan bu insanlar beni barındırmaz burada. Boğulurum, yok olurum, mahvolurum! En iyisi mi hiç karışmayayım!

Çocuklara olan bu ilgi, sevgi ve değerin kutsal dokunulmazlığına inanmış böylece kötülüğün çıkmazında sürünenler. Gelseler de giremez derhal terk ederlermiş bu güzel ülkeyi.

Bütün günlerini güle oynaya geçiren çocuklar gece olduğunda gözlerindeki parıltıyla, ayaklarındaki tatlı sızılarla ve ellerinde mis gibi kokan papatyalarla uyurlarmış. Huzurla ve neşeyle yeniden sevilip, öpülecekleri ve kır çiçeklerinin onlara seslendiği yeni güne gözlerini açarlarmış.

Bu küçük sevimli ülkenin bütün çocukları büyüdüklerinde sevgi dolu, hiç kötülük nedir bilmeyen ve etrafındaki çocuklara değer veren kişiler olurlarmış zamanla. Mutsuzluğundan dolayı hiçbir çocuğun ağladığını duymazlarmış bu yüzden.

İçlerinden biri bir gün ülkesinden uzakta başka bir ülkeye gitmiş bir işi için. Döndüğünde ise herkese orada gördüğü durumları anlatmış. İnsanların sinirli olduğunu ve sabrın, sevginin olmadığını görüp üzüldüğünü söylemiş. Çocukların ortalıkta görünmediğini ve olsalar bile yüzlerinin gülmediğini fark ettiğini anlatmış. Hepsi şaşkın şaşkın dinlemişler ve çok yadırgamışlar.

Sonra evlerinin önünde mutlulukla oynayan çocuklarına bakmışlar ve iyi ki biz o dünyayı bilmiyoruz diye kendileri için sevinmişler.

Ah Irmak ah…

Sana ve senin gibi küçücük bedenlere zarar veren ruh hastası, kötülüğe benliğini esir eden zalimlere ne denmeli şimdi!

İçimiz yanıyor, yüreğimiz acıyor…

Söylenecek söz yok böylesi bir vahşete. Daha ne kadar çocuğumuz yaşasın bu korkunçluğu! İnsan hayatına neden değer verilmez ülkemde. Kanunlar bu ruh hastalarını layık oldukları gibi cezalandırsa da bu tecavüzleri, cinayetleri duymasak!

Yine küçücük bir bedene yapılan işkence… Yetmezmiş gibi bir de ölümün soğuk nefesini yavrunun ensesinde soluyan sapık bir katil… Ve korkusuyla, acısıyla cansız kalmış minik Irmak!

Günlerdir bu haberi izliyoruz donmuş gözlerle. İşlediği cinayeti ve tecavüzü ruh halindeki inişli çıkışlı halleriyle anlatan psikolojik olarak da iyi olmadığı gözlenen katilin yeni kötülüğünü başka bir çocuğa yaşatmaması için nasıl cezalandırılacak bekliyoruz.

Kötülüklerin yaşanmadığı, giremediği en umulmaz ama en yaşanılası ve en çocuk olunası o bilinmeyen ülkede olsaydık hepimizde keşke…Ve illa ki zamansız olsaydı hep yaşadığımız sevinçler de...