İnsan Güzel Olmalı!

Meyveyi çok severim, en çok sevdiğim meyvelerin başında gelir elmanın her türü.  Geçtiğimiz günlerde bir öğle vakti evimin yakınlarında kurulan pazara uğramıştım. Baktım ki yemyeşil minik minik elmalar var bir tezgâhta, hemen sokuldum tabii görür görmez. İçimden de gülümsüyorum, niye biliyor musunuz? Genç bir kızken ısırarak yediğim, o ne tadını ne de keyifle yerken çıkan sulu sesini unutabildiğim elmalı günlerim geldi yine aklıma.

Kardeşimle birlikte yediğimizde daha da keyifli olurdu o anlarımız. Bize derlerdi ki, elma çok yiyen kızlar çok güzel olurlar, elma güzelleştirir genç kızları derlerdi. Biz de daha da çok yerdik o zaman. İşte o günleri anımsarım böyle zamanlarda. Ne doğaldık ne saftık, tıpkı bu yeşil elmalar gibiydik.

Aldım elmalarımı geldim evime. Bir pazar müptelasıyımdır, yeşilliğin, sebzenin bol olduğu bir şehirde büyümenin farkındalığını yaşatıyorum galiba ben hâlâ. Elmamdan tatmak istedim hemen ve bir tanesini nostaljik yıllarımın duygularında ısırarak yedim. Çıkan sesler, duyumsadığım lezzet tarifsiz, neden mi? Çok seviyorum işte, dedim ya!

Elma yemem, sevmem diyenleri de nasıl yadırgarım bilemezsiniz.

Faydaları saymakla bitmez, bilinen birçok faydasını anlatmayacağım sizlere elbette. Aradan bir kaç gün geçti, cazibesi muhteşem rengiyle albenili elmalarım, mutfakta masamda duran tabağın içinden sinyal verdiler bana, unuttun mu bizi yesene der gibi hani.Aldım elime gözüme kestirdiğim birini, başladım yine ısırmaya. Sonrabir anda ısırdığım yerin kapkara olduğunu gördüm. Ağzımda da o parçanın yarısını yemeye devam ediyorum ki durdum birden. İncelemeye başladım, bu güzelim elmanın dışında hiçbir esame yoktu hâlbuki. Çekirdeğine doğru çürümüştü içten içe. İlk önce ağzımdaki lokmayı bir peçeteye çıkardım, baktım ki o karartılı elma parçasını çiğniyormuşum. Bir lokmaya bir elimdeki elmaya bakıp düşüncelere daldım.

Allah’ım dedim, sen nelere kadirsin. İçi sıkıntılıymış elmanın, dışı ne kadar da güzel ve hoştu oysaki dedim.  Dışından güzelliğini sere serpe sergileyen elmaya benzettim bizleri de. Kim bilir kimler içlerindeki dertleri, sıkıntıları belli etmemek için yaşamda nefes almaya devam ediyor kim bilir dedim.

Hiç bilemediğimiz hiç tahmin bile edemediğimiz kimler vardır üzüntülü, çıkmaz sokaklarda gezen kim bilir!

Dalmışım iyiden iyiye,  elimde tüketemediğim elmam, ortasında çürümüşlüğüyle duruyordu öyle. Sildim gözlerimin nemini, düşünme dedim düşünme artık. Dünya böyle işte, hayat böyle!

Pazar yeri, alış veriş, elma, anılar, gülümseyişim, lezzet, düşünceler derken, derinleştim yine böylelikle. Dedim ki kendime, Nermin sen hep iyi insan olacaksın, güzel mi güzel bakacaksın her şeye. İçine ne fesatlık, ne kin ne de ihtirası sokmayacaksın. Çünkü insanın içini çürüten insanı bitap ve umutsuz ve hatta yaşama şevksiz bırakan bu olumsuz duygulardır. Gerçekten var olmak istiyorsan güzelliklerle varlığına anlam katman hedefin ve gayen olmalıdır.

Güzel insandı, denmeli bir insana. İnsanca duygularla, her ne sıkıntın olursa olsun, ne çektiysen ya da neyle zarar gördüysen, karşılığını kötülük besleyerek değil, iyiliklerle aşmalıyız. Başarmalıyız ki,içimiz çürümesin içimiz tertemiz, pak kalsın diye. 

Tıpkı, dünyaya gözlerimizi açtığımız ilk günkü kadar temiz olalım diye, dışımızı da içimizi de aynı doğrulukta tutabilelim diye…

Güzellikler biz istediğimizde gelir, istemezsek niye gelsin. Dilediğimiz kadar hem de, gökyüzüne bakın, nasıl bir güzellikle buluşursunuz, bakın ve içinize sevinçler doldurun, uçuşan kuşlarla, akça bulutlarla…

Sevgiyle…

Nermin Ayduran

28Ağustos2017