O dupduru ama bir o kadar da “mânidâr” şiirinde ne diyor(du) Yunus Emre:

“Gelin tanış olalım

İşi kolay kılalım

Sevelim, sevilelim

Dünya kimseye kalmaz.”

Peki, dünyaya bir şeyler olurken, insanoğlu, hayatı nasıl kolay kılacak? İnsanlar ve ülkeler sindirilmeye, korkutulmaya, yıldırılmaya ve çağın köleleri olmaya zorlanıyor. Bunu sorgusuz kabul edenlerin avuntusu ise şu: Dünya küreselleşti, sınırlar ortadan kalkıyor, ulus-devlet kavramı anlamını yitiriyor. Artık her haltı rahatça yiyebiliriz. 

Kazın ayağı öyle mi acaba? Kazın ayağının nasıl olduğunu görmek/göstermek için rakamlara başvurmakta yarar var. Çünkü sözü dolandırmaz rakamlar, ortaya döküverir kucağında ne varsa. Rakamlar konuşuyor ve çırılçıplak anlatıyor her şeyi:

Dünyadaki % 20’lik en zengin kesim, dünya gelirinin % 86’sını alıyor. % 20’lik en yoksul kesim ise dünya gelirinin % 1’ini, yanlış okumadınız, sadece ve sadece %1’ini, ortadaki % 60’lık kesim de dünyadaki gelirin % 13’ünü paylaşıyor(!).

En zenginler: Yedi değil, yüz yetmiş yedi sülalesinin bir eli yağda, bir eli balda yaşıyor ve yaşayacak. En yoksullar: Yüzde birlik “bir nimet” ne kadar paylaşılırsa o kadar onların hayatı. Ortadakiler: Yoksulluk sınırında gezinmeyi, hatta sık sık o sınıra tecavüz etmeyi yaşamak sanıyorlar.

Bir başka çırılçıplak gerçek de şu: Dünyadaki üç “dolar milyarderi”nin geliri, 600 milyon kişinin gelirinden daha fazla.

Bir atasözümüz şöyle der: “Aç, anansa da kaç.” İnsanları yoksulluğun, açlığın, yani ölümün kucağına itecek, hatta atacak ve sonra da masal anlatacaksınız.

“Alın şu ‘olmayan’ı, istediğiniz gibi paylaşın. Sakın ola ki yaramazlık yapmayın, kardeş kardeş yaşayın. Dünya barışı için el ele verin.” demek, “abesle iştigal”den başka bir şey değildir.

Yunus Emre haklı: “Dünya kimseye kalmaz.” Kalmaz ama bunu sadece dünya gelirinden yüzde on dört (13+1) pay alanların bilmesi yetmez. Dünya gelirinin yüzde seksen altısını “hortumlayanların” da dünyanın kimseye kalmayacağını bilmeleri “fevkalâde elzem”dir.