EN ‘BABA’ GÜN

Baba…

‘Ne baba adam’

‘En baba hareket’

‘Babacan birisi’

Dilimizde övgü niteliğinde deyimler için kullanılmış bir kelime aynı zamanda. Zaten başka türlü ifade edilemezdi ki ‘Baba nedir?’ sorusuna bile net cevaplar veremiyorum.  Altı dolu, anlamı büyük, ne söylesen aktaramayacağın bir kelime gibi. Çocuğum olana kadar da fikrim aynı idi. Bir anne olarak tekrar söylüyorum; ‘Annelik tamam müthiş, efsane vs ama babalık büyük meziyet, büyük bir gövde gösterisi.’ Geçen seneki blog yazımda da detaylı bahsetmiştim; ‘Babalar bizim kim olacağımıza karar veren bir kara kutu.’ydu. Sen bu kara kutuyu bugün araladığında ne hissediyorsun ve kimsin?

Babamı babam olduğu için sevip kutsamadım. Babamı kendi olduğu için sevdim. Bir insan olarak baktım. Şanslıydım ki babam insan olarak da baba olarak da harika biri. Ne olursa olsun her akşam bize neşe getirirdi, ne yapar eder bizi güldürmeyi başarırdı. Sanki tüm gün O değil de biz çalışıyormuşuz gibi. Bana hayatta sere serpe yürüme fırsatı verdiği için de içimde ukte kalan bir şey olmadı. Dilediğimi yaşamama müsaade etti. O’na mantıklı gelmeyen hayallerime bile saygı duydu. Ve ‘Hallederiz merak etme’ güvenini hep hissettirdi.

Ne çocukken ne yetişkinken düştüğümde baba demedim çünkü babam geleceği zamanı hep bildi.

Sonsuz güven ve şefkat olarak tanımlayacaksak ‘baba’yı iki rol modelim olan dedem ve babam da iliklerime kadar hissettim bu duyguyu. Her günüm babalar günü sayelerinde. Bu sebepten hala çocuk gibiyim ondan hala büyümedim. 

Ruhundaki her bir tohum babadan yadigar bana göre. Sen çocuğuna hangi tohumları ekmek istiyorsun ey baba! O zaman telafi şansı ve zamanı olanlara bol şans her çocuk bunu hak eder bir yetişkinde olsa.

Ve madem ‘babalar günü’ diyorlar bugüne kutlu olsun o zaman tüm hissedenlere…