Hayat bir dizi masalı değildir...

Her akşam gözlerimizin önüne yıldızlı tepsiyle sunulan lüks yaşamlar, önünde spor arabası, denize sıfır yalısında tek dertleri entrikalı aşk fırtınaları, o onun eski sevgilisin kocası, diğeri onun karısının kaçamak aşkı aynı masada yemekteler ne güzel...
Sabahları işe gitmek için servis bekleyen yok, ay sonu faturaları ödeyen de yok, işsiz iş arayan zaten yok, para sıkıntısı çekene de rastlamak mümkün değil,
Öyle bir dizi furyasıdır almış başını gidiyor. Sonra Müge Anlı’da aynı olayları izlerken şaşırıp kalıyoruz öyle mi?
Bir zamanlar Çukurova’dan çık, yasak elmayı ye çat kapı aşk kapıyı açsın, yarım kalan aşklar da kapıyı kaparsın öyle mi?
Ekranlarda toz pembe hayatın bir sonrasında ne olacak du bakalım diye, diye efkarlanıp dururuz gari değil mi? O onunla ayrılsa da, o onunla kavuşuverse bizden rahatı yok gari değil mi?
Gerçek dünyamızdan öyle bir aldılar götürdüler ki bizi farkında bile olmadan lüks düşkünü olduk.
O yüzden instagram dünyasında göstermeye, Facebook dünyasında çekemeyenleri dürtmeye, twit atarak da söylemeye alıştık...
Yılda bir iki kere lüks mekânlara gidip resim atmaya, “ amaaan bu akşam da böyle oldu “ diye sosyal paylaşım sitelerine yazmaya, bunların hesabını ödemek için de kaç sabah erken kalkıp mesaiye kalmaya alışıverdik değil mi?
Bir istatistik gözüme çarpmıştı dizi seyretme oranımız %86 seviyelerindeymiş, kitap okuma oranını sormayın bile %8-9 sevilerinde, işte bu zaafımızın farkına varanlar öyle bir işliyorlar ki bu uzun yıllar alsa da amaçlarına ulaşıyorlar yoksa yıkılan yuvalar, kırık hayatlar, entrikalı aşklar, yarınsız çocuklar, sahipsiz çığlıklar bu kadar çok olmazdı.
Ne zaman ki kitap okuma oranı %80 lere, dizi seyretme oranı da %20’lere düşerse kurtuluşumuz yakındır...