Kafamın İçinde Bekleyen Mektup

Mektup deyince ilk aklıma gelen; Franz Kafka’nın muazzam eseri Milena’ya Mektuplar tabii ki. Hiç yaşamadığınız bir aşkın ızdırabını yaşama garantili mektuplar bunlar. ‘Baba’ya Mektup’ ise; çocukluktan gençliğine kadar geçen zamanda babasının kendinde açtığı yaraları içeren mektupları kapsar. Bu da bazı çocuk gelişim kitaplarına taş çıkarır cinstendir.

Günümüzde hala mektup yazanlar var mıdır bilemiyorum. Ama zamanında Türk edebiyatına da damga vurmuş nice eserler de gösteriyor ki mektup paha biçilemez bir duygu dökümü. Şikayetname’den günümüze gelmiş olan edebiyatın en narin kolu.

Şanslıyım ki zamanında mektup arkadaşlarım oldu. Hem de en masumlarından, çocukluğumdan, mahalledeki dostlarımdan, 90lar jenerasyonundan… Zarf ve renkli mektup kağıt alış verişinin verdiği muazzam hazzı bizzat yaşayanlardanım. Uzun uzun mektuplaşırdık dostlarımla teknolojiye inat. İçinde samimi ve yalansız dolansız cümleler. Zarfı açmak, postacının yolunu gözlemek, yeni postalar oluşturmak… Ne büyük mutluluklardı oysaki. Şimdi bunların hiçbir heyecanı yok. Ne postacı yolu gözlemenin ne yazılanları merak etmenin.

Şimdi ise kafamda yazılmamış ama sürekli dillenmeyi bekleyen onlarca mektup. Hepimizin vardır aslında. Çocukluğuna bir mektup, 18 yaşa bir mektup, geleceğe bir mektup gibi. Çocukluğuma bir mektup yazsaydım içeriği ‘doya doya oyna’ olurdu. 18 yaşıma bir mektup yazsaydım; ‘hata yapmaktan korkma, hayallerini de erteleme.’ İle dolu olurdu. Geleceğime ise; ‘işte başardın.’ Derdim dolu dolu hem de.

Duygularımızdan, düşüncelerimizden, yüzleşmekten ve tabii yazmaktan yoksun kalmayalım. Siz bunlardan birine mektup yazacak olsaydınız hangisine yazardınız? Ne söylemek isterdiniz? Yazın ve kalbinizden beyninize postalayın.