Ramazan Aynı Ramazan… Değişen İnsan

Nerde o eski ramazanlar…
Diye başlıyor muhabbetler, o kadar büyük bir Özlem içeriyor ki kısacık cümle…
sevgi var içinde, komşuluk var mesela saygı var, insan var, insanlık var. Birlik var, beraberlik var, yardım var, yardımlaşma var…
Yer sofrası var buram buram tarhana kokan, kalabalık var sımsıcak, yufka kalplerden sofraya gelen yufka ekmekleri var.
Kokmuştur ayıp olur diye komşulara sunulan yemekler var, az ile yaşanan mutluluklar var. Bayramlık var, harçlık var, el öpme var, büyüklerin gönlünü alma var, küslerin barışması var örneğin, affetmenin erdemliği var, edep var kardeşim…
Nerde o eski ramazanlar…
Kısaca bir cümleye sığdırıverirsin her şeyi, kaybettik kardeşim zamanla kaybettik yer sofrasından lüks mekanlara geçince bozuldu ağzımızın tadı, onun sofrasından daha iyi olsun diye gösterişe geçince bozuldu ağzımızın tadı, göstermekten utanırken olmayanlara, göstermek için olmasını istedik böyle bozuldu ağzımızın tadı
Telaş sardı hepimizi yükleyip sırtımıza götürecektik sanki ahir zamana mal varlığını, daha fazla olsun diye daha fazla insan harcadık etrafımızda, dizilerin entrikalı aşk sofralarına oturttuk gençlerimizi, gecelerim karanlığında bulamadık sonra kaybolan değerleri…
Maddiyata ziyan ettik maneviyatı böyle böyle bozuldu ağzımızın tadı.
Yaşayan var mı var, yaşatan var mı? Elbette var ki işte onlar yüzünden hala Ramazanın az da olsa tadı var tuzu var…
Nerde eski ramazanlar…
Aynı yerinde duruyor Ramazan, değişsen zamanla zamana yenik düşürdüğümüz değerler, değişen bu dünyanın gösterişli hallerine düştüğümüz haller, değişen maneviyat ile maddiyatın yer değiştirmesi yoksa Ramazan aynı Ramazan…
Ya biz aynı mıyız?