Yüzlerce Tüysü Tohum Demetine Dönüşmek

Bazen kendini bir karahindiba tohumu gibi hissedersin. Rüzgarda savrulup duran, uçtukça uçan fakat nereye konacağını bilmeyen. Hangi toprağa düşüp yeniden nasıl çiçek açacağını merak eden. Düştüğün vakit toprağa tamamdır işte! Tam o noktada yeniden başlarsın. Minicik bir çiçekken yüzlerce tüysü tohum demetine dönüşüverirsin. Tohumla birlikte ışık da saçarsın.

Doğadaki her şey hayatımızın bir metaforu. Karahindiba bunların en güzel örneklerinden biri. Sonra kozada bekleyen tırtıl gelir mesela. Kelebeğe dönüşeceği günü bekler sabırla. Tıpkı biz insanlar gibi… Sevgiyle, tecrübeyle yoğrulur; sonrasında pişeriz fırında bir güzel. Vakti gelince de uçmaya hazır kanatları olan muhteşem birer kelebeğe dönüşürüz. Kitaplar daha güzel anlatır bu yansımaları. Bazı roman karakterlerinde, bazı çocuk kitaplarında en güzel örneklerini görürüz. Umut vadeder çünkü sonunda. Geçenlerde okuduğum Canan Ova’nın yazdığı resimli bir çocuk kitabında; karahindiba tohumları dağılıyor rüzgarda. Korkuyor aslında karakter bu uçuşmalardan fakat umudunu kaybetmiyor. Düşüyor tüm tohumlar farklı farklı topraklara. Ve şöyle bitiyor; “Mevsimler geçti ve ilkbahar geldi. Her yeri güneş gibi parlayan karahindibalar kapladı.”

Evet! Mevsimler geçecek. Tohumlar toprakla buluşacak ve rengarenk çiçekler açacak. Tıpkı sen gibi!

Şimdi korkmadan karahindibayı eline al ve tekrar üfle. Ne kadar dirensen de bazen yıpranabileceğini, yorulabileceğini ama sonunda mutlaka tohum saçan bir çiçek olacağını unutma.