Nermin Ayduran, Eylül ve Sonbahar

Durmaksızın dökülür yapraklar bir süre sonra. Aylardan eylülse, sonbaharın da adıdır. Mevsimleri bile kıskandırır belki de, kim bilir. Bir fısıltıdır kulağımda sanki iklimlerden gelen sesi. Nefesimi dinlediğim, yüreğimin içinde hissettiğim, duygularımı tazelediğim mevsimim sonbahar.

Eylül ve romantik hisler, adeta bütünleşmiş gibidirler. Şarkılar, şiirler yazdırtan ve engel olunamayan iç sesler. Yüreğimde bir sukut huzuru dinlerim bu günlerde.

Toprağın rengi de değişir, kabullenir olacakları. Sıcağı doyasıya emmiştir bütün bir yaz boyunca. O’da tarumar olmuştur, dili yok ki söylesin. Bundan sonra ferahlamak onun da hakkıdır. Üzerine düşecek her bir yaprağın, yağmurun dermanı olmaya hazırdır. Kucağını açar ona gelen her cana.

Görebilirsiniz onun şefkatini. Boşuna denmemiştir toprak ana diye. Sımsıkı sarmalar gelen misafirini. Ağaçları düşünün, nasıl da bağlıdır kökleri toprakla.

Yaprakların öylece rahat rahat savrulmasını düşünürüm. Bilirler ki onları koruyacaktır toprak ana. Yenilenip yeniden doğacaklardır başka ağaçların dallarında.

Serçeler uçuşur ılık rüzgârlarla. Aslında zordur da onlar için. Miniciktir kanatları, kursağı narindir. Ama vazgeçmez ki yaşam mücadelesinden. Hayatın tadı da burada belki ve onlar da yaşamak sevdasında. Bizler bilemesek de, göremesek de.

Serçeleri çok severim, güvercinleri de. Onların uçuşlarını izlerim, gülümserim sonra. İçime neşe salan bir enerji belirir ansızın. Deneyin sizler de, hayatı onlarla hissedin. Gözlerindeki pırıltıyı sezin. İçiniz coşsun sevinçten.

Göğün mavisi de griye döner sonbaharda. Sararan yapraklarla uyumu eşsizdir. Gizemli bir fotoğrafı izlerim durgun, ıssız gözlerle. Tutsaklığınızdan sıyrılmak istersiniz. Özgürlüğün peşindedir düşünceleriniz. Hissedin! Hayalinde gezinmek bile ne güzel.

Hayallerimiz bizim. Kim bilebilir ki içimizdeki coşkuyu. Uçan serçeyim ben de bazen, yerde gezinen küçücük bir tırtıl böceğiyim. Göçmen kuşlara özenirim, onlarla başka diyarlara giderim. Bulutları selamlarım. Sonra dalındaki yaprağı olurum yaşlı gövdeli bir ağacın. Dinlerim onu hiç karışmadan. Hüzünlerini, yaşamını anlatır bana. İçini döker sakince kulağıma.

Hayallerimin soluğunda şiirler de yazarım. Tıpkı ahenkli duyguları yudumlayan nice şairlerimiz gibi. Onların çok uzaklarda kalan seslerini dinlerim ve nefeslerini duyarım bir şarkının nağmesinde. Duygularımın gizemiyle, ruhumun başka diyarlarına yol alırım sonbaharda. Yağmurları yağdırır özlemlerim ve yağmurlardır yağan hüzünlerime.Şimdilerde de, toprak ananın kucağında yatan gençlerimize, askerlerimize, polislerimize ve daha da bitmeyen bu çilemize üzülürüm. Toprağın feryatlarını duyarım. İstemez ki zamansız vedaları…

Olmasa ölümler, olmasa kavgalar. Ölmese kimse… Yaşam iklimlerin buğusunda doyasıya yaşansa… İçimdeki sesin fısıltılarını susturamıyorum. Hazan mevsimimle dertleşiyorum. Hüzünlerim bitmez benim…

Eylül’ün buğusu

Sarmışsa her yanı

Diyorum ki bu sis

Hissedenlerin sesi

Biliyorum ki bu esinti

Hüzünlü baharın müjdecisi

Hoş geldin sonbahar…