BABAM: GÜZEL İNSAN

Başlıkta da belirttiğim gibi “güzel insan”dı rahmetli babam. Dört yıl önce Hakk’a yürüdü. İzninizle, bu yazımda o güzel insandan söz edeceğim.

Arnavutluk’ta başlayan, Türkiye’de sürüp sona eren, dolu dolu seksen dört yıl… Yokluğun, yoksulluğun, sıkıntının ağır bastığı seksen dört yıl…

Güzel insan dedim ya babam için, gerçekten de öyleydi. Kimseyi kırmadı, kırıldı; kimseyi üzmedi, üzüldü. Kimseye darılmadı, hep barıştı, barışık oldu. Yaşamla, insanlarla, hayatla…

Çalışkandı babam. Ömrü çalışmakla geçti. Yaptığı her işin hakkını verdi. İşine yüreğini koydu her zaman.

Tam bir okuma tutkunuydu babam. Hayatında bir iki ay, o da Arnavutluk’ta, okul yüzü görmüş olmasına karşın hep okudu, hep okudu.

Arkadaşımdı babam. Anlardı beni. Ben de onu anlardım. Baba-oğul gibi değil, iki arkadaş gibi konuşur anlaşırdık. 2006 Temmuz’unda babamla birlikte ata yurdumuz Arnavutluk’a gittik.

Bir hafta kaldık orada. Arnavutluk’a giderken, Arnavutluk’ta ve Arnavutluk’tan dönerken onun heyecanlarına tanık oldum. Zaman zaman ben de onun kadar heyecanlandım bu gezimizde. O bir haftalık rüya gibi geziyi “Bir Düşe Yolculuk” adıyla kitaplaştırdım. Babacığım da okudu, Bir Düşe Yolculuk’u. “Ne güzel, her şeyi anlatmışsın.” dedi.

Arnavutluk ziyareti, babamla konuşmalarımızın merkez noktası oldu Türkiye’ye döndükten sonra. Gezip gördüklerimizi birbirimize tekrar tekrar anlatarak tekrar tekrar yaşadık ve yaşattık.

Babacığımın dünya gözüyle Arnavutluk’u görme hayalini gerçekleştirdiğim için mutlu ve huzurluyum. Onun sayesinde ata topraklarımızı gördüğüm için de babama minnettarım.

Ölümünden sonra yazdığım “Babam Nereye Gitti?” adlı şiirde dediğim gibi 15 Mart 2013 Cuma günü “Mart tomurcuklarına konup gitti babam.”  Bize örnek bir hayat bıraktı ardında. Köyümüzün mezarlığında, anne ve babasının ayak ucunda sonsuz uykusunda… Babacığım, nur içinde yat, mekânın cennet olsun!