Bazen durup bakarım bu ibret tablosuna...

Hayat uzun bir maraton ne zaman biteceği belli olmayan, yol bazen uzun gelir yorulursun, bazen de çok kısadır bir rüya kadar. Acılar, sevinçler, mutluluk, gözyaşları, varlık yokluk kavgası...

Adına ömür diyorlar, yaşam diyorlar, yaşadı gitti, ömürde bitti falan...

Bu hayat adını verdiğimiz yolda heybemizde ne varsa, ne kattıysak gönül heybemize her gördüğüne onlardan verir insanoğlu, iyilik varsa iyilik saçar etrafına, Gül döker geçtiği yollara, Gül kokar yol güzergahı...

Elini uzattı, elimden tuttu, ne güzel sözlerdir içini ısıtır, elin ele dokunması yürekten gelir, yürek güzelse uzanır eller bir birine...

Rahmetli barış abinin dediği gibi “ Bazen durup bakarım bu ibret tablosuna, kimi tatlı peşinde kimininse tuzu yok “

Son yıllarda bakmaz olduk çok incitti insan insanı, maneviyatı raflara kaldırdığımızda maddiyatın gücü İle mutluluğu yakalamak isteyenler anladı ki sosyal paylaşım sitelerine lüks mekanlardan atılan story’ler lüks arabada çekilip servis edilen sahte mutluluk pozları değildi mutluluk...

Onu ona gösterip benim var demek miydi?

Bak ben bu akşam lüks restaurantta yemek yiyorum diye etiket miydi?

Giydiğiniz markalı fiyakalı elbise miydi?

Burjuva kokan hayatınız mıydı?

Mutluluk neydi? 

Hiç ağlayan bir çocuğu güldürdünüz mü?

Ya da sofrasında sadece çorba olan bir ailenin tabağına biraz tatlı biraz sevgi koyabildik mi?

Toprak kokan bir köylünün elini öptünüz mü?

Derdine derman oldunuz mu bir dert sahibinin?

Mutluluk neydi?

Yetim bir çocuğun başını okşadınız mı?

Üşüyen parmaklara eldiven oldunuz mu?

Tebessüm ettiniz mi, gerçekten yan komşunuza?

Sevgi sunabildik mi, Sevgiden yoksun yüreklere?

Mutluluk paylaşmak değil miydi? 

Bazen durup bakmak gerekmiyor mu?

Kaybettiğimiz fabrika ayarlarına geri dönmek gerekmiyor mu?

Böyle de bitirmiş parçayı Barış abi....

Bizde yazımızı bitirelim...

“ Para pula ihtişama aldanıp kanma dostum
İçi boş insanların bu dünyada yeri yok “

Mutluluk maneviyatı paylaşmakta gizlidir...

Kalın sağlıcakla....