BİZİM POLİSİMİZ Mİ?

Eskiden, baya eskiden polis demek güven demekti;  polisin olduğu yerde güven olurdu. Şimdilerde bu duygu epeyce yıprandı.

Öğrencileri tartaklayan, insan onuruna yakışmayacak şekilde gözaltına alan polisleri görünce, aidiyet duygusu ile sahip çıktığımız ‘’Polisimiz’’ dediğimiz devlet görevlileri bunlar mı diyorum.

Erkek egemen toplumda/dünyadakalın seslilerin arasında sesini duyurmaya çalışan kadınlara orantılı olmayan güç kullanan, kadınları yerlerde sürükleyen bizim polisimiz mi diyorum.

İşini yapmaya çalışan basın mensubunun kamerasını kıran bizim polisimiz mi?

Toprağını, ağaçlarını korumaya çalışan Hasan Amcaya, Halime Teyzeye fiziksel güç kullanan bizim polisimiz mi?

Üniversitesine atanan rektöre karşı çıktıkları için gençleri hırpalayan bizim polisimiz mi?

‘’Ölümler dursun’’ diyen sağlık çalışanlarının bakanlık önünde bildiri okumalarını engelleyenler bizim polisimiz mi?

İşe gitmek zorunda olan ve altında mercedesi olmadığı için toplu taşıma araçlarını kullanan yurttaşa ceza kesen bizim polisimiz mi? O zaman, hınca hınç dolu salonlarda kongre yapanlara da ceza kesmeleri gerekmez mi?

Saydıklarım haricinde daha pek çok insan haklarına ve onuruna aykırı uygulamayı yapanlar bizim polisimiz mi?

Böylesi kötü örneklerin yanında güzel örnekler de var. Entelektüel, sanatsever, iyi olmaya çabalayan polisler de var. Zaten hiç kimse salt iyi ya da salt kötü değildir. Ama kötü örneklerin etkisi iyilere de sirayet ediyor, bütün camiayı etkiliyor.

Silah taşıma yetkisi verilen kamu görevlilerinin tamamının çok yüksek bir eğitimden ve psikolojik denetimden geçerek memur olmalarını istiyoruz. Çünkü toplum düzenini sağlama konusunda Devlet eliyle verilen yetki ve sorumlulukları var ve bana göre dünyanın en korkunç icadını (bir canın hayatına son vermek için icat edilmiş bir makineyi) taşıyorlar.

Biz istemiyoruz ki polis her zaman halkın yanında olsun, yok böyle bir şey. Ne halkın yanında olsun ne de otoritenin yanında olsun. Polis haklının yanında olsun, hukukun yanında olsun.

Haklılık sübjektif bir kavram diyeceksiniz belki de ama genel kabul gören, vicdanların ortak noktada buluştuğu, iyinin iyi, kötünün kötü, doğrunun doğru, yanlışın yanlış olduğu temel dayanak noktaları vardır.

Etik değerlerin çevrelediği, iyi insan olmanın getirdiği, yüreklerin aynı ritimde çarptığı değerler vardır. Bunlar pusula olsun istiyoruz.

Aldığı emri olduğu gibi uygulayan robotik polisler değil; emri ahlaki, toplumsal, vicdani, adalet boyutunda irdeleyen, sebep-sonuç ilişkisi içinde hareket eden, empati kuran; doğrunun, haklının, mazlumun yanında inisiyatif kullanan, doğru olmayan emri uygulamayan ve uygulatmayan polisler istiyoruz.

Her emir hukuki değildir. Polis, ‘’Emir kuluyuz’’ kolaycılığından sıyrılmalı, aldığı emir hukuki değil ise hiyerarşik üstüne bunun yanlışlığını söylemeli. ’’Nafile, üst hiyerarşi bildiğini yapar’’ demeyin. Doğruluk yolunda harcadığınız her çaba güzel geleceğe döşenen taşlardan biri olacaktır.

Polis, hükümetin değil, Devletin polisidir (Terminolojik olarak Devlet ve hükümet kavramları karıştırılmakta) Teşkilatın kültürü Devlet kültürüne aittir.

Devlet kurumları içerisinde en önemli görevlerden biridir. Halkın güvenliğinin teminatıdır. Bu yüzden halka karşı tahammülsüz tavır sergilemeleri kabul edilemez.

Bütün kamu görevlilerinde olması gereken vicdan, liyakat, eğitim, ahlak, empati, adalet, eşitlik polisler söz konusu olunca daha da önemli hale geliyor. Zor bir görevi ifa ettiklerini biliyoruz. Yaşadıkları sıkıntıları, üzerlerinde kurulan siyasi, idari vs. baskıları tahmin etmek güç değil. Empati kurabiliyoruz.

Aynı empatiyipolislerden bekliyoruz ki yerlerde sürüdüğünüz kadın komşunuz Zeynep Hanım, sesini kısmaya çalıştığınız esnaf mahallenizin lokantacısı, ters kelepçe yaptığınız üniversiteli genç arkadaşınızın oğlu Emre, tartakladığınız köylü pazarda zeytin aldığınız Ahmet Amca vs. yani öteki değiller. Bütün ötekileştirme çabalarına karşı bir olmamız gerek.

Biz polise ‘’Bizim’’ demeye devam etmek istiyoruz.