Kimsenin Kalemi Değilim

Ne ağa babanın ne de para babanın ne siyasetin içinde kalan çemberin (menfaat kümesimin) nede bir yerleri basamak olarak kullanan halkı değil kendi idealist amaçlarına ulaşmaya çalışanların….

Ne gücün karşısında zayıfım ne de onlara boyun eğecek kadar Uysalım….

Mehmet Akif’in dediği gibi…

Kanayan bir yara gördüm mü yanar ta ciğerim

Onu kaldırmak için Kamçı yerim çifte yerim…

Yoksul Çocukların, SMA hastası yavruların, yok sayılan hatta öldürülen yaşamı zehir edilen Kadınların, fakirin fukaranın sessizlerin, haksızlığa uğramışların öte tutulanların kalemiyim…

Gördüm yazdım, yaşadım yazdım, okudum yazdım lakin kimseye yalakalık için yazmadım öğle eğik başlı olmadı hiç kalemim

Olmadım olamazdım ne yaşadığım hayat şartları nede yaşadıklarım ve gördüklerim izin vermezdi zaten buna…

Çocuk gülmüyorsa bir sofrada, baba mahcupsa evladının karşısında vay efendim ekonomi iyi diyemezdim demedim…

Siyaset köprüsünü geçene kadar halkın yanında köprüyü geçtikten sonra halkı görmeyene adam diyemezdim demedim…

Sözün özü ‘Kimsenin kalemi değilim’ benim kalemim sesini çıkarmayan sessizlerin çabasındaydı hep oradan çıkardım geldim

Niye mi yazdım bu konuyu yaklaşık olarak 12 yıldan beri yazıyorum ve 500. Yazımı sizlerle paylaşıyorum ayrıca Denizli24haber de ise 8. Yılım bu iki nedenden dolayı hatıra kalsın…

Rahmetli babamın bir sözü vardı nerde olursan ol doğruyu savun belki geç kazanır ama kazanır…

Yüzünüzden tebessüm eksik olmasın…

Sevgiyle kalın….