Soruların cevabı yok

Anlamayamam, dünya ile  burun buruna  gelemeyenleri. 
Anlamam çünkü ben o kısmı bitirip rafa kaldırdım belki de. İnatla sorularının cevabına tutunmaya çalışmak bana çok yüzlü gelmiştir. Çok köşeli,çok bilinmez bir denklem…
Bir eşiti vardır elbette, bulan var mıdır bilemem. 
Kaosun içine düşersin ki hep beklenmedik ani gelmeler ve ani gitmeler olur.
Bir bakmışsın çok sorduğun sorularında soluk alıp verip yalnızlığın içinde bulmuşsundur kendini.
Kabullenme sonrası suskunlukla kendi ekseninde dönüp durmakta…

Hayat, kaosun içinde hala inatla bir şeylere tutunmamızı sağlayan umut kadar gerçek. Bence bu acı. Büyüyoruz daha ağır yüklerle. Eski tadımız kalmıyor. Büyümeyi durdurmak istiyoruz. Bir şeyleri özlüyorsun, ne olduğunu bilmiyorsun. Bir şeylere kızıyorsun kime nasıl kızacağını bile bilemiyorsun.Asıl acı da bu değil mi? Neyi özlediğini bile hatırlamamak, nerede sorun olduğunu bile bilmemek…

Herkes bu hissi yaşıyor bence. Herkes bir yerlerde kaybolmuş. Sisli bir havada, bir sonraki durağı göremeden ilerliyor.
Sis bizi zehirliyor ama inatla ilerlemeye devam ediyoruz.

Ne çok dinliyor dünya bizi düşünsene.
Ne çok susuyor.
Ne soru soruyor, ne de cevap arıyor.
Ne yalnız ,ne mağrur;kimseye bir şey demeden dönüp duruyor.
Hem varsın çokların arasında.Hem teksin.Bu dünyada nasıl bir varoluş ikilemidir ve nasıl bir dengede oluşmuştur. 
Ürpertisi de burada.

Bir sorunu çözdüğünü düşünüyorsun ancak gün geliyor o sorun daha güçlü bir şekilde tekrar oluyor. 
Bu bir yorgunluk ifadesi belki de.
Yazarın artık yorulup dizlerinin üstüne çöktüğü, boynunu eğdiği  bir an, bu an. 
Yenilgiyi kabullenip peki umut var mı diyişimiz !? Umut hep var.
Peki ne yapmalı? Nasıl bu sorunları aşmalı? Sorunlar ne zaman bitmeli? 
Daha onlarca soru…
Soruların cevabı yok. Çünkü en büyük sorun, ‘soru’nun kendisi.
Sorun, soru sormak! 
Bazen sorular cevapsız kalmalı.Evet kalmalı!
Aklımızı bir kenara mı bırakalım diye bana kızabilirsin.Böyle düşünenler bırakmasın. 
Ancak biraz olsun ne dediğimi anlıyorsan, artık aklına da çok güvenmeyi bırak derim.Akışa bırak, bu sessizliği kabul et. Dinle ve sen de dön. 
Kime mi? Kendine.